بیماری اوریون ( پاروتیت عفونی )

بیماری ویروسی حادی است که با تب، تورم و حساس شدن یک تا چند غده بزاقی که معمولاً غده پاراتیروئید و بعضی اوقات غده زیرزبانی یا زیرآرواره ای می باشند، تظاهر می کند. التهاب غده پاروتید در تمام موارد به دلیل آلودگی با ویروس اوریون پیش نمی آید ولی سایر عوامل عفونی که التهاب غده پاروتید را ایجاد می کنند نیز همه گیری ندارند. ممکن است نزد 20 تا 30 درصد مردان و 5% زنان که بعد از سن بلوغ مبتلا به اوریون می شوند به ترتیب اورکیت یک طرفه و یا التهاب تخمدان به وجود آید. در حدود یک سوم بیماران کوچکی بیضه پیدا خواهند کرد که در بلوغ احتمال ناباروری آنها خواهد بود و همچنین از عوامل خطر سرطان بیضه است. در حدود 40 تا 50% از آلودگی اوریون در کودکان کوچکتر از 5 سال با نشانه های تنفسی همراه است. ممکن است ویروس بیماری بر اعصاب شنوایی اثر بگذارد. التهاب طحال در 4% از موارد بیماری دیده می شود. میزان کشندگی آن 1% است. آلودگی در دوران اولیه حاملگی باعث سقط جنین می شود . عامل بیماری : ویروس اوریون از خانواده پاراماکسوویریده و جنس روبولاویروس است. وقوع : در حدود 3/1 افراد حساس به شکل مخفی بیماری مبتلا می شوند کودکان کوچکتر از 2 سال نشانه بالینی ندارد. در مناطق معتدل، زمستان و بهار فصل شیوع بیماری و حداکثر میزان بروز آن است. مخزن : انسان مخزن ویروس است. انتقال: از طریق هوا و یا انتشار قطرات تنفسی صورت می گیرد. تماس مستقم با بزاق نیز می تواند در انتقال نقش داشته باشد. دوره کمون ( پنهان بیماری ): حدود 16 تا 18 روز است. دوره ابتلا : ویروس از غدد بزاق 6 تا 7 روز قبل از ابتلا و 9 روز بعد آن قابل جداسازی است و از ادرار ( 6 روز قبل تا 15 روز بعد از بروز نشانه های بالینی) جدا شده است. کنترل بیماری : 1. واکسیناسیون کودکان در سنین 12 و 18 ماهگی با واکسن MMR 2. جداسازی بیمار: بیمار باید تا 9 روز بعد از شروع بیماری در اتاقی جداگانه باشد و از رفتن به مدرسه جلوگیری شود چون ویروس از راه دستگاه تنفس منتقل می شود . 3. گندزدایی وسایلی که با ترشحات بینی و گلو فرد آلوده شده است در جلوگیری از انتشار بیماری موثر است 4. از دست دادن و روبوسی بیمار با افراد غیر ایمن خودداری شود. 5. استراحت و عدم تحرک زیاد بیمار